Archilion FCI

Leonberger - wzorzec FCI nr 145

KRAJ POCHODZENIA - Niemcy.

 DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA 04.01.1996
PRZEZNACZENIE: Pies stróżujący, towarzyszący i rodzinny
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne. Sekcja 2. l Molosy, typ górski. Nie podlegają próbom pracy.

WYGLĄD OGÓLNY: Zgodnie ze swoim pierwotnym przeznaczeniem leonberger jest bardzo dużym, silnym, muskularnym i jednocześnie eleganckim psem. Wyróżnia się harmonijną budową ciała, opanowaniem, spokojem przy jednocześnie żywym temperamencie. Samce są szczególnie potężne i silne.
PROPORCJE: Wysokość w kłębie ma się do długości tułowia jak 9:10. Głębokość klatki piersiowej wynosi w przybliżeniu 50% wysokości w kłębie.
GŁOWA: Raczej głęboka niż szeroka, raczej wydłużona niż masywna, stosunek kufy do mózgoczaszki wynosi 1:1; skóra wszędzie przylegająca, brak fałd na czole.
MOZGOCZASZKA: Oglądana z profilu i od przodu słabo wysklepiona, odpowiednio mocna (pasująca do tułowia i kończyn) ale nie ciężka: tylna część niewiele szersza niż na wysokości oczu. Stop: Dobrze widoczny, ale umiarkowanie wykształcony.

TRZEWIOCZASZKA
NOS: Czarny.
KUFA: Raczej wydłużona, nigdy nie zwężająca się spiczasto, grzbiet nosa równomiernie szeroki, nigdy nie wklęsły, raczej lekko wypukły, (rzymski).
FAFLE: Przylegające, czarne, kąciki warg przylegające.
SZCZĘKI/UZĘBIENIE: Mocne szczęki z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, przy czym górne siekacze ściśle zachodzą na dolne. 42 zęby zgodnie ze standardem uzębienia (dopuszczalny brak M3) ustawione prostopadle; dopuszczalny zgryz cęgowy; kły w żuchwie szeroko rozstawione.
POLICZKI: Słabo rozwinięte.
OCZY: Od jasno do możliwie ciemnobrązowych, średniej wielkości, owalne, ani nie osadzone zbyt głęboko, ani nie wyłupiaste, nie za wąsko, ani nie za szeroko rozstawione. Powieki przylegające, niewidoczna spojówka, białko oka (widoczna część twardówki) nie zaczerwienione.
USZY: Osadzone wysoko i niezbyt daleko z tyłu, zwisające, średniej wielkości, mięsiste, przylegające.
SZYJA: Lekkim łukiem, bez uskoku przechodząca w kłąb, raczej wydłużona niż krępa, bez luźnej skóry i bez podgardla.

 TUŁÓW
KŁĄB: Wyraźnie zaznaczony, szczególnie u samców.
GRZBIET: Zwarty, prosty, szeroki.
LĘDŹWIE: Szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
ZAD: Szeroki, stosunkowo długi, łagodnie zaokrąglony, płynnie przechodzący w nasadę ogona, w żadnym wypadku nie przebudowany.
KLATKA PIERSIOWA: Szeroka, głęboka, sięgająca co najmniej do wysokości łokci, niezbyt beczkowata, raczej owalna.
DOLNA LINIA: Tylko lekko podciągnięta.
OGON: Silnie owłosiony, kiedy pies stoi - prosto zwieszający się. w ruchu jedynie nieznacznie wygięty do góry i raczej nigdy nie noszony powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY: Bardzo mocne, szczególnie u samców.

 KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Proste, równoległe i nie za wąsko ustawione.
ŁOPATKI/RAMIONA: Długie, ukośnie ustawione, tworzące ze sobą niezbyt rozwarty kąt, dobrze umięśnione; łokcie przylegające.
SRODRĘCZA: Mocne, zwarte, patrząc od przodu proste, z profilu niemal pionowe.
ŁAPY: Ustawione prosto (nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz), zaokrąglone, zwarte, palce dobrze wysklepione, pazury czarne.

 KOŃCZYNY TYLNE:
Patrząc od tyłu nie za wąsko ustawione, równoległe: stawy skokowe i łapy nie wykręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz. Wilcze pazury muszą być usunięte.
MIEDNICA: Ustawiona skośnie.
UDA: Dosyć długie, ustawione skośnie, silnie umięśnione, udo i podudzie tworzą wyraźny kąt.
STAWY SKOKOWE: Mocne, wyraźny kąt pomiędzy podudziem a śródstopiem.
ŁAPY: Proste, tylko lekko wydłużone, palce wysklepione. poduszki czarne.
CHODY: Przestrzenne, harmonijne we wszystkich rodzajach chodu, sięgający daleko wykrok i mocna praca tylnych kończyn; w stępie i kłusie, patrząc od przodu i z profilu, proste prowadzenie kończyn.

 SZATA
CHARAKTERYSTYKA WŁOSA: Od średniomiękkiego do stosunkowo twardego, dość długi, przylegający, nigdy nie rozdzielający się. prosty, dopuszczalny lekko falowany. Wszędzie mimo gęstego podszerstka widoczna rzeźba tułowia. Na szyi i klatce piersiowej, szczególnie u psów, tworzy grzywę. Silnie owłosione przednie kończyny, na tylnych tworzą się charakterystyczne portki.
UMASZCZENIE: Lwi żółty, rudy, rudobrązowy, dopuszczalne także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje pomiędzy wymienionymi kolorami; zawsze wymagana czarna maska, dopuszczalne czarne końcówki włosów, czarny nie może jednak tworzyć podstawowej maści. Rozjaśnienia podstawowego koloru na spodniej stronie ogona, na grzywie, na przednich i tylnych kończynach nie mogą być na tyle silne aby zakłócać harmonię podstawowej barwy. Mała biała plama lub wąska biała linia na piersiach, jak również białe włosy na palcach są tolerowane.

 WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE:
psy: 72 - 80 cm (zalecana średnia wysokość 76 cm)
suki: 65 - 75 cm (zalecana średnia wysokość 70 cm)

 WADY:
Każde niewielkie odstępstwo od wymienionych punktów uznawane jest za mankament, każde wyraźne odstępstwo za wadę. Ocena błędów powinna jednak brać pod uwagę stopień odchylenia od wzorca i fakt na ile maja one wpływ na znaczące cechy rasy (przede wszystkim usposobienie, typ budowy, harmonię, chody).
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Bojaźliwość i agresywność.
Poważne błędy anatomiczne, jak np. wyraźna krowia postawa, karpiowaty lub mocno łękowaty grzbiet, ekstremalne wykręcenie przednich łap, absolutnie niewystarczające katowanie stawów barkowych, łokciowych, kolanowych lub skokowych).
Braki w uzębieniu (z wyjątkiem M3), przodozgryz, tytozgryz i inne wady zgryzu.
Ogon silnie zakręcony lub zbyt wysoko noszony.
Skręcony lub tworzący wyraźne loki włos.
Wadliwe umaszczenie (brązowe z brązowym nosem, brązowymi poduszkami, czarne podpalane, czarne, srebrne, wilczaste).
Całkowity brak maski.
Brązowa trufla nosa, brązowe poduszki łap.
Wyraźny zanik pigmentu na taflach.
Oczy bez brązowej tęczówki.
Zbyt duże białe znaczenia (sięgające od palców do śródstopia, plama na piersiach większa niż dłoń, białe znaczenia w innych miejscach niż przewidziane we wzorcu.
Entropium, ektropium.

 UWAGA:

 Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.

Większość wyników w poziomych wierszach sumuje się i oblicza się średnią.
Inaczej liczy się wiersz pierwszy opisujący typ psa :

mittelschwer + mittlerer Bodenabstand = 20 Pkt
mittelschwer + tiefgestellt = 18 Pkt

schwer + mittlerer Bodenabstand = 16 Pkt

ausreichend kräftig + mittlerer Bodenabstand = 12 Pkt
mittelschwer = 10 Pkt
mittelschwer + hochgestellt = 10 Pkt
schwer = 9 pkt
ausreichend kräftig = 8 Pkt
ausreichend kräftig + hochgestellt = 8 Pkt

Historia rasy Leonberger

Pochodzenie leonbergera nie jest do końca poznane.
Na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XIX wieku w Niemczech, w miasteczku Leonberg położonym nieopodal Stuttgartu, ówczesny rajca miejski Henrich Essig rozpoczął prace nad stworzeniem nowej rasy psów, które wyglądem przypominałyby lwa – herb Leonbergu. Najpierw skrzyżowano nowofundlanda z długowłosym bernardynem z klasztoru Św. Bernarda; uzyskane osobniki skojarzono z owczarkiem pirenejskim i landseerem. Początkowo rodziły się psy o obfitej szacie, o białym i srebrnym umaszczeniu. Później w efekcie krzyżówek pojawiły się żółte psy z czarną maską i w 1846 roku Essig rozpoczął hodowlę osobników w takim kolorze.
W 1895 roku powstał pierwszy klub leonbergera i rasa zaczęła się gwałtownie rozwijać. Niestety, I wojna światowa zdziesiątkowała populację tych psów i po jej zakończeniu odnaleziono jedynie pięć leonbergerów, na podstawie których rozpoczęto odtwarzanie rasy. W 1927 roku zarejestrowano leonbergera pod numerem 342 w rejestrze FCI. II wojna światowa ponownie pochłonęła prawie całą pulę genetyczną, kolejne odtwarzanie rasy z ocalałych osobników trwało 25 lat. Pierwotnie leonbergery były psami wszechstronnie użytkowymi ze względu na protoplastów użytych do tworzenia rasy – wykorzystywano je do stróżowania, pasterstwa, pilnowania ludzi, terenu i zwierząt.

Pierwszą przedstawicielką rasy czasów powojennych w Polsce była urodzona w 1985 roku Bessy v. Ruhlingshof pochodząca z Niemiec.

Uzyskiwanie uprawnień hodowlanych w Niemieckim Klubie Leonbergera